strata dziecka

Wybaczcie, że nie było mnie przez dłuższą chwilę i że nie odwiedzam Waszych blogów...

Ostatnie zdarzenia przewróciły NASZ świat do góry nogami. Wszechogarniająca euforia dotycząca wspaniałych wieści, które przekazał mi mąż --->ciąża , zmieniła nasze życie. Nasz świat 'mienił się' wszystkimi kolorami tęczy. Mieliśmy mnóstwo nowych planów, marzeń i wyobrażeń. Mąż co dziennie czule dotykał mojego brzuszka, oglądał go i nawet mówił do niego używając imion. Czasami mówił Jula, a czasami Mikołajek. Dbał o NAS szczególnie.

Niestety pewnej nocy obudził mnie ból podbrzusza.Wzięłam więc nospę jak lekarz zalecił i poszłam spać. Rano ból powrócił, jednak w moich myślach słyszałam głos lekarza, który już wcześniej mnie zapewniał, że tego typu bóle są normalne w pierwszym trymestrze z uwagi na powiększającą się macicę, a także zrosty po poprzednim CC w moim przypadku. Uspokajałam się tymi myślami, ale mój mąż nalegał na pogotowie. Trwając w przekonaniu, że to NIE MOŻE BYĆ nic poważnego, (bo przecież tydzień temu byłam u lekarza, który powiedział, że płód rozwija się fantastycznie), wysłałam męża do pracy, a sama pojechałam na pogotowie: 'Jeszcze kontrol nikomu nie zaszkodziła'. W rejestracji Pani zadzwoniła do lekarza dyżurującego, który zlecił przyjęcie mnie na oddział patologii ciąży. Przyjęto mnie w trybie natychmiastowym, po czym zbadano przy pomocy USG. Podczas tego badania lekarz zadał mi pytanie czy na ostatniej wizycie biło już serce płodu. Odpowiedziałam, że oczywiście! Wtedy padło zdanie, które wstrząsnęło mną 'Nie widzę tętna płodu'.

Łzy leciały mi ciurkiem, ale pomyślałam sobie: "Właśnie zaczął się 9 tydzień. Moje dziecko jest w moim wzdętym brzuszku, a USG jest zepsute". Lekarz nerwowo szukał serduszka 20 minut, a ja zaczęłam zadawać głupie pytania: 'Może po prostu serce się schowało? Na pewno za chwilę je Pan zobaczy!'. Lekarz odwrócił monitor w moją stronę i pokazał mi moje dzieciątko bez pikającego serduszka. Powtarzałam sobie 'TO NIE PRAWDA! USG JEST ZEPSUTE"

Kazano mi się ubrać i usłyszałam wtedy słowa 'Lepiej teraz niż później. 20% ciąż kończy się w taki sposób'. Zaprowadzono mnie na salę, gdzie leżały dwie kobiety. Czułam na sobie ich wzrok kiedy roztrzęsiona wyłam. To była rozpacz tragedii nad tragediami. Nagle dotarło do mnie, że będę musiała powiedzieć o tym mężowi. Tylko jak? Powiem mu, że USG jest zepsute i żeby zabrał mnie do innego szpitala - tak zrobię. Ochłonęłam dopiero po rozmowie z kobietą, która leżała obok - miała ciążę pozamaciczną. Wtedy pomyślałam sobie, że wszystko jest OK - to co powiedział lekarz nie dotyczyło mojego dziecka.

Kiedy zadzwonił mąż, biłam się z myślami, ale musiałam przekazać mu to co powiedział lekarz - nigdy go nie okłamałam, teraz tym bardziej. Mąż w konsternacji nie wydusił z siebie ani słowa. 

Przez kolejne 2 dni badano mnie, ale monitora mi nie pokazywano. Nie przyjmowałam do wiadomości tego co usłyszałam, mówiłam o tym jak o cudzej diagnozie - to mnie nie dotyczyło przecież. Mój wzdęty brzuszek jest, pobolewa i wszystko jest tak, jak powinno.

Kiedy nadszedł dzień zabiegu łyżeczkowania, nie docierało do mnie to co było prawdziwe. Myślałam, że zabieg usunie moje dolegliwości bólowe i wszystko będzie ok. Wrócę do domu i będzie tak jak wcześniej - przecież czeka nas jeszcze wspaniałe 7 miesięcy oczekiwań na maleństwo.

Dopiero w domu, kiedy mąż po raz pierwszy poruszył 'ten temat' i powiedział, że odczuwa ogromną pustkę, dotarła do mnie rzeczywistość, która zgniotła mnie jak sardynkę. Jak tylko mąż szedł spać, lub wyjeżdżał do sklepu, wyłam jak bóbr. Nie chciałam i nie chcę obciążać go swoim bólem, wystarczy, że zmaga się z własnym. Powtarzam sobie, że muszę być silna, jest jeszcze Junior, który mnie potrzebuje. Jednocześnie czuję się tak bardzo samotna. Są przecież Święta, wszyscy się cieszą i radują, a ja nie potrafię się uśmiechnąć. Najchętniej zasnęłabym i obudziła ze swoim wzdętym brzuszkiem, który znowu bym głaskała...